Αναπνοή
μουσική: Κώστας Μιχαηλίδης
στίχοι: Μιχάλης Σταυράκης
δίσκος: Σολ Γαλλία Τσάμικο (2013)
Η αναπνοή, φίλε φαν, είναι ένα φαινομενικά ερωτικό και τρυφερό, μή σου πούμε και σπαρακτικό άσμα, το οποίο όμως βαθειά μέσα του βρίθει καφρίλας και ωμού σαδισμού.
Και εξηγούμεθα παραθέτοντας τους στίχοι αυτού του μεγιστάνα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
"Στα όνειρά σου δε ζητώ νά 'ρχομαι κάθε απόβραδο όταν κοιμάσαι/ Θέλω μονάχα στα κρυφά όταν γελάς καμιά φορά να με θυμάσαι/ Δε λεω ποτέ πως ειν' αργά με καίει πάντα αυτή η φωτιά..."
Όλα μέλι - γάλα μέχρι εδώ. Οποία τρυφερότις! και συνεχίζει
"...μα τώρα σβήνω."
Όπα! Διττή ερμηνεία μυρίζει εδώ. Τα προηγούμενα συμφραζόμενα παραπέμπουν ίσως σε σβήσιμο του πάθους
και τέτοιες αηδίες. Μία δεύτερη άποψη το ερμηνεύει ως "σβήνω - χάνομαι" κι ο έρμος είναι να τα τινάξει τα πέταλα. Ας δούμε όμως μήπως μας διαφωτίσει η συνέχεια...
"Την τελευταία μας στιγμή υπάρχει μιά αναπνοή..."
Είναι πλέον σαφές οτι ασχολούμεθα με χαροπαλεύοντα τινά εις στιγμήν πρό του επιθανατίου ρόγχου οπου ο όπου νά 'ναι μακαρίτης προσπαθεί να γιομίσει τα πνευμόνια του για στερνή φορά με καθαρόν αέρα (οξυγόνα, άζωτα κλπ) προτού αποδημίσει εις τόπον χλοερόν.
Αυτή, λοιπόν την ύστατη στιγμή και εδώ θέλουμε την προσοχή σου, φίλε φαν, κάνει την παρουσία του ο από μηχανής κάφρος...
"και στην αφήνω!"
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ!!!
Ακούστε την!